„Pałac” w Taganrogu w którym 1. grudnia 1825 zszedł z tego świata Aleksander I, car Wszechrosji – vide Alexander_I_Palace

___

Los moskiewskich carów nigdy nie był szczególnie łatwy, przede wszystkim od czasów kiedy Rosja na serio wzięła się za realizację swoich imperialnych aspiracji. Ledwo wszechmocna Katarzyna II, wykorzystując „francuskie zamieszanie”, pożarła Rzpltą, a już rok potem „pełna nadziei” zeszła z tego świata we własnej toalecie. Ledwo jej syn postanowił ruszyć w Wielkim Marszu na Indie*, a już w marcu 1801 gołymi rękoma został „uduszony przez kapitana Jakowa Skariatina”. Z kolei najstarszy syn Pawła I, ostrożny Aleksander, zaczął zbytnio interesować się Półwyspem Bałkańskim. Ba! w tle majaczył się mu, i bratu jego, sam Konstantynopol. No i wypadki znowu szybko się potoczyły, tak że nie pomógł biednemu Aleksowi nawet Order Podwiązki jaki w Londynie osobiście otrzymał w 1814.

Z tym, że o okolicznościach śmierci akurat tego cara piszą Moskale bardzo mało, jakby się wstydzili albo bali przyznać do kolejnego mordu na ich carach. Dopiero angielska wiki daje wiele do myślenia:

Po pobycie z Elżbietą w Taganrogu, Aleksander ruszył na objazd Krymu, który został przerwany przez atak „żółciowej gorączki” która uderzyła Aleksandra 9 listopada (SS. 27 października) w Alupce. Powrót do Taganrogu nie przyniósł żadnej poprawy; 10 listopada Aleksander po raz pierwszy stracił przytomność. "Usilnie odmówił udzielenia mu wszelkiej pomocy medycznej" przez swojego szkockiego lekarza Jamesa Wylie. Dybicz poinformował Konstantego w Warszawie o stanie zdrowia Aleksandra. Choroba całkowicie zawładnęła Aleksandrem i 29 listopada wydawało się, że jest w śmiertelnej agonii. Dopiero wtedy Dybicz i Wołkoński powiadomili o nieuniknionym dwór w Petersburgu. Aleksander walczył jeszcze przez dwa dni i zmarł 1 grudnia o 10:50. W chwili śmierci Aleksandra Konstanty i Michał przebywali w Warszawie, a Mikołaj i cesarzowa Maria w Petersburgu. Spośród trzech mężczyzn, którym zawierzono pełną treść manifestu Aleksandra**, w Petersburgu obecny był tylko Golicyn [daleki kuzyn tego od Adama].[59]

A kropkę nad i stawia książę Leon Sapieha (Wspomnienia z lat 1803–1863, Lwów, 1914), który w chwili śmierci cara miał 22 lata i właśnie się żenił: 

Gdy mowa o śmierci cesarza Alexandra, winienem tu wspomnieć o szczególe, o którym dowiedziałem się w kilkadziesiąt lat później. Przy jenerale Witcie był adjutantem pewien Witowski, o którym mówiono, że jest synem naturalnym jenerała. Ten towarzyszył swemu jenerałowi w podróży do Taganrogu, którą ten odbył dla odwiedzenia tam cesarza.

W dzień swego wyjazdu był na obiedzie u cesarza, gdzie we dwójkę tylko obiadowali. Zaraz po obiedzie wyjechał. Gdy dojeżdżał do Elizabetgradu, gdzie była jego główna kwatera, porwały go gwałtowne boleści żołądka. Lekarz jego, zaraz zawołany, mowił, że są wszelkie oznaki otrucia. Ledwie Witt był przybył do Elizabetgradu, gdy za nim przyjechał feldjeger, wyprawiony przez Wyliego, Anglika, przybocznego lekarza cesarza Alexandra, z zapytaniem o zdrowie jenerała Witta i doniesieniem, że cesarz bardzo chory.

Musiał Wylie dostrzedz i u cesarza symptomata otrucia, bo skądby mu przyszła myśl dowiadywania się o zdrowie Witta, którego przed kilku dniami widział zupełnie zdrowego. Równocześnie zachorował i umarł przyboczny sługa cesarza, który im dwóm usługiwał przy obiedzie. Witt przechorował się, ale wyzdrowiał, zapewne datego, ze zwykł był nadzwyczaj mało jadać, jak sobie przypominam z czasów, gdy z nim podróżowałem.

Dzisiaj to już grubo ponad 200 lat jak Moskwa Krym zdobyła i utrzymała, i to jakim kosztem. Dobrze widać dlaczego dobry car Putin nie mógł tego zostawić tak sobie – wszak Krym to najważniejszy symbol imperium rosyjskiego***. 

A o tych straszliwych Szkotach, i "specyficznych" relacjach Londyn-Moskwa, będzie tu więcej już niebawem, czyli CDN.

___

*) "Napoleon nalegał, aby dowództwo nad korpusem francuskim powierzono generałowi André Masséna. Marsz korpusu francuskiego miał się rozpocząć w maju 1801 roku i wieść poprzez Dunaj i Morze Czarne, południową Rosję oraz przez Taganrog, Carycyn i Astrachań."

**)  https://en.wikipedia.org/wiki/Russian_interregnum_of_1825#Secret_manifesto

***) Niech rozgrzmiewa pieśń zwycięstwa (ros. Гром победы, раздавайся!) - nieoficjalny pierwszy hymn Imperium Rosyjskiego od 1791 do 1816. Muzyka została opracowana przez polskiego kompozytora Józefa Kozłowskiego, znanego w Rosji jako Osip Antonowicz Kozłowski. Słowa do hymnu napisał rosyjski poeta Gawriła Dzierżawin. Hymn jest polonezem skomponowanym na cześć Imperium Rosyjskiego i zwycięstwa cesarzowej Katarzyny II w wojnie rosyjsko-tureckiej (1787-1792), zdobycia Krymu, Kaukazu, ujścia Dunaju i twierdzy Izmaił:

 https://www.youtube.com/watch?v=mbXNjVxO_fg

---

tagi: rosja  londyn  szkoci 

	kpiotrzk
	12 lutego 2024 06:49

18     1273    11 zaloguj sie by polubić