trwa_jeszcze_bal_1986.pdf

__

Lista cudzoziemskich typów (w tym pań) spod ciemnej gwiazdy w najbliższym otoczeniu naszego króla Stasia – Jerzy Łojek nie owija w bawełnę i nazywa ich szantażystami (i stręczycielami), ale niestety nie ciągnie tematu dalej – po prostu zatyka. Na czele tej niechlubnej list stoi niezagrożony uber-stręczyciel – Karol Boscamp-Lasopolski, o którym tu już było, ale będzie jeszcze więcej…

„Kiedy Stanisław Poniatowski został królem, C.[orticelli], zaliczany do piątki najwpływowszych powierników dworu, szybko postępował w jego łaskach. 1 VII r. 1765 uzyskał indygenat, 18 tm. pułkownikostwo, w grudniu został gener. adiutantem. Awanse te stały w związku z misją, którą mu powierzył król na dwór Marii Teresy, podobno w przedmiocie swatów z arcyksiężniczką Elżbietą. Celu tego C. nie dopiął, ale w sferach wiedeńskich wyrobił sobie takie stosunki, że stał się dla przyjezdnych Polaków niezbędnym instruktorem; u niego to gościł przez półtora roku podczas konfederacji barskiej poeta Karpiński; do niego pobiegł w jesieni r. 1769 inny poeta St. Trembecki, z ostrzeżeniem, że niektórzy konfederaci (Mostowski) knują zamach na tron i życie Poniatowskiego*. To też koła patriotyczne patrzały nań zezem i pomawiały go o stręczycielskie dla dworu warszawskiego przysługi…”

Andrea de Bollo (zm. 1784) – minister pełnomocny Rzeczypospolitej w Republice Genui od 1768, polski Chargé d’affaires w Republice Genui od 1766. Stanisław August Poniatowski liczył, że de Bollo w zamian za te nominacje załatwi w Genui pożyczkę do szkatuły królewskiej. Bollo istotnie uzyskał taką pożyczkę w wysokości 2.000.000 złotych i przyczynił się do założenia działającej w Warszawie (w latach 1768-1773) tzw. Loterii Geueńskiej. W 1768 roku uzyskał polski indygenat[1].

„Służył w armii pruskiej [Ludwik Wirtemberski], gdzie doszedł do rangi generała majora. Dzięki małżeństwu z późniejszą pisarką Marią Czartoryską (córką twórczyni romantycznych Puław, Izabeli z Flemingów Czartoryskiej) uzyskał polski indygenat. Następnie, w 1790 roku, król mianował go generałem lejtnantem. W czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792 okazał się jednak zdrajcą, zależnym od spokrewnionych z nim obcych dworów, umyślnie zaniedbując przygotowania do walki pod pozorem ciężkiej choroby – pomiędzy atakami febry miały mu dolegać 30-godzinne konwulsje i dreszcze. W ręce polskie w Łomży dostała się jego korespondencja z Prusakami, w której pisał, że jego niedyspozycja jest udawana, a on sam nie będzie stawiał oporu uderzającej na Rzeczpospolitą armii rosyjskiej. Po ujawnieniu tej korespondencji ozdrowiały książę ruszył od razu do swoich obowiązków względem korpusu litewskiego, jednak 1 czerwca 1792 r. został zdymisjonowany.”

Łojek pisze iż 2 III 1792 Tepper daje królowi Stasiowi „pożyczkę” w wys. 32400 dukatów, „na rozbiór Polski”, a w kwietniu tego roku sławny poseł Bułhakow zapewnia Katarzynę, że „sprawa” jest pod kontrolą.

"Przyczyn załamania się wojennych planów Wielkiej Brytanii na wiosnę 1791 roku było wiele, ale możemy tutaj wskazać bez trudu najważniejsze. Pierwszą była niewątpliwie zdumiewająca, fenomenalna operatywność ambasady rosyjskiej w Londynie i całej zresztą dyplomacji rosyjskiej w tym krytycznym dla carskiego imperium momencie. Trzeba tu podkreślić z naciskiem, że inteligencja, aktywność, sprawność i zaangażowanie dyplomatów rosyjskich tego okresu w służbie swojego kraju budzą najwyższy podziw. W końcu XVIII wieku (i zresztą nie tylko wówczas) służba zagraniczna żadnego państwa europejskiego nie mogła równać się z dyplomacją rosyjską. Czujność i poświęcenie dyplomatów rosyjskich w walce o zabezpieczenie interesów państwa były bezprzykładne. Jeden fakt jest bardzo charakterystyczny: Rosja osiemnastowieczna, podobnie zresztą jak i Rosja wieku XIX, znana była z korupcji aparatu administracyjnego. Korupcja ta omijała tylko jedną dziedzinę służby państwowej: dyplomację. Z wyjątkiem Alopeusa (który zresztą nie był Rosjaninem) nie znamy w końcu XVIII wieku żadnych wypadków sprzedajności wśród dyplomatów rosyjskich, podczas gdy korupcją przeżarte były wówczas służby zagraniczne wszystkich niemal krajów europejskich, z angielską na czele. Nic więc dziwnego, że nie armia, ale właśnie dyplomacja była najmocniejszym i najskuteczniejszym orężem Rosji na przełomie XVIII i XIX wieku. Trudno się też dziwić, że w walce politycznej z Wielką Brytanią Rosja odniosła zwycięstwo, które byłoby skądinąd całkiem nieprawdopodobne, gdyby konflikt przerodził się wówczas w konfrontację zbrojną. Był to sukces ogromny, gdyż rosyjska służba zagraniczna uchroniła w 1791 roku swoje państwo przed ciosem, który mógł mieć nieobliczalne skutki dla całej przyszłości imperium i jego roli międzynarodowej."   -- J. Łojek Geneza...

___

*) zapomniana-prowokacja-moskali-czyli-porwanie-stasia

---

tagi: polska  rosja 

	kpiotrzk
	4 marca 2024 14:56

12     531    8 zaloguj sie by polubić